“คุณหมอ วันนี้ไม่หยุดหรอคะ?” เสียงแม่ค้าหน้าโรงพยาบาลตะโกนทักทายฉัน
แล้ววันนี้มันวันอะไร ทำไมถึงต้องหยุด (ฉันคิดในใจ) อ่อ วันนี้วันอาทิตย์ .. วันพักผ่อนของใครหลายๆคน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ได้พักผ่อน หนึ่งในนั้น นั่นคือ ฉันเอง 🙂
คนอะไร.. ทำงาน 7 วันไม่มีวันหยุด เดือนหนึ่ง หยุดมากที่สุด 2 วัน เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนเข้าปีที่ 5 แล้ว นี่คนหรือเครื่องจักร? ถ้าอยากพักนานๆ ก็ต้องลาพักผ่อน ลาต่อกันอย่างมากก็ไม่เกิน 5 วัน เพราะหนึ่งปี ให้ลาพักผ่อนได้แค่ 10 วัน อยากลาไปไหน ก็ต้องจัดสรรเวลาให้ดีดี ที่สำคัญ สิ่งที่ยากยิ่งกว่านั้น คือ การเอาเวรออกให้ได้..
คนมีเวรมีกรรมก็จะลำบากเวลาจะไปไหน ต้องแลกเวร เปลี่ยนเวร ถ้าแลกไม่ได้ ก็ขายเวรอย่างเดียว เห่อ ๆ ถ้าพูดให้รู้สึกดีหน่อย เราก็จะไม่บอกว่ามาขึ้นเวร แต่เปลี่ยนมา “ขึ้นบุญแทน” ฮ่าๆ
เวลาส่วนใหญ่ของฉัน ไม่ค่อยได้ไปไหน นอกจากกล่องสีเหลี่ยมสีขาวแห่งนี้ ตื่นเช้าทุกวัน เข้างาน 8.30 น. บางวันเลิก 16.30 น. บางวันยิงยาวเลิกเที่ยงคืน บางวันทำงานตั้งแต่เที่ยงคืน เลิกอีกทีเจ็ดโมงเช้า สลับไปมาแบบนี้อยู่เสมอ นาฬิกาชีวิตไม่ค่อยจะคงที่เหมือนคนอื่นเขา ใครทนได้ก็ทน ใครทนไม่ได้ก็ลาออก ไปทำงานที่สบายกว่า ถามว่าเงินที่ได้คุ้มค่าเหนื่อยไหม เอาจริงๆก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ที่ได้มากกว่านั้นก็คือ “บุญ”
คนนอกมักจะมองคนที่ทำงานในรพ. ทั้งหมอ พยาบาล เภสัช หรือทันตแพทย์ ว่าเราเป็นอาชีพที่รวย แต่ความจริงแล้ว กว่าจะได้เงินมาแต่ละบาท เหนื่อยสายตัวแทบขาดเหมือนกัน..
เราต้องเสียสละเวลา และความสุขส่วนตัว เพื่อมาทำงานบริการคนไข้ วันหยุดปีใหม่ สงกรานต์ คนอื่นเขาหยุดงาน แต่เรา ไม่!
ฉันอดรู้สึกไม่ได้ว่า บางทีฉันก็ใช้เวลาเพื่อดูแลคนอื่นมากเกินไป จนหลงลืมดูแลคนใกล้ตัว นั่นก็คือ ครอบครัวของตัวเอง
ทุกๆเดือนจะมีจดหมายร้องเรียนเข้ามาเสมอว่าการทำงานของเจ้าหน้าที่ในรพ.ล่าช้า แต่ก็เป็นธรรมดาของรพ.รัฐ เพราะในเมื่อคนไข้ก็มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน ตรงกันข้ามกับเจ้าหน้าที่ของรพ.นั้น ที่ยังคง .. จำนวนเท่าเดิม
เราเสียสละเวลาพักเที่ยง เพื่อบริการคนไข้ กินข้าวไม่ตรงเวลา ผลที่ตามมาคือเป็นโรคกระเพาะอาหาร.. ซึ่งนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่คนไข้ผู้มารับบริการอาจไม่นึกถึง เราเสียสละ อดเข้าห้องน้ำ กลั้นปัสสาวะ เพื่อบริการจนกว่าคนไข้จะหมด สุดท้ายกลายเป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบ ฮ่าๆ เฮ้อ.. ตลกดี
แต่ถึงทำแบบนี้ คนไข้ก็ยังมองว่า เราทำงานสบาย ได้เงินเยอะเหมือนเดิม –” เราทุกคนทำงานภายใต้สายตาแห่งความคาดหวัง ความกดดัน เพราะทุกคนที่มารับบริการ ต่างฝากชีวิตไว้กับที่นี่ .. ทุกวันที่ทำงาน ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย
หากผิดพลาดแค่นิดเดียว นั่นหมายถึง.. “ชีวิต” แล้วจะมีซักกี่คน? ที่เข้าใจการทำงานของเรา
ไม่มีใครรู้เบื้องหลัง กว่าหมอหรือเจ้าหน้าที่แต่ละคนจะมาเป็นคนในเสื้อขาวนั้น ชีวิตได้ผ่านอะไรมาบ้าง? ทุกคนต่างมีเรื่องส่วนตัว มีภาระหน้าที่ในครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ แต่เมื่อมาประจำตำแหน่งหน้าที่ของตัวเอง
เราต้องทิ้งคำว่า ส่วนตัว ไป เหลือไว้แค่.. ทำเพื่อ ส่วนรวม
มีหมอที่ฉันทำงานด้วย คนหนึ่งเป็นหมอโรคหัวใจ สาเหตุที่หมอตัดสินใจเลือกสายนี้ คนไข้อาจจะไม่รู้ว่า .. แม่ของหมอ ก็กำลังป่วยเป็นโรคหัวใจเหมือนกัน และหมออีกคนที่ทำงานรักษาคนไข้โรคมะเร็งกับฉัน ที่หมอเลือกที่จะรักษาคนไข้มะเร็งนั้นเป็นเพราะภรรยาที่รักของหมอ ก็เสียชีวิตจากโรคมะเร็งเช่นกัน..
ส่วนใหญ่ คนเรามักมองแค่ในมุมของตัวเอง .. หรือตัดสินจากมุมที่มองเห็นแค่ภายนอก แต่สิ่งที่ฉันหรือเจ้าหน้าที่คนอื่นๆในรพ. อยากให้มองเห็นและเข้าใจมากที่สุด ก็คือ “ความลับของหัวใจ.. สีขาว”
เป็นกำลังใจให้ “หัวใจสีขาวทุกดวง”ค่ะ จากทีมงาน อยู่กับยา
